Mentale vorm van de dag

Etappe 4: 126 kms & 1113 hms

De geleerden zeggen dat wij mensen van sport en bewegen een vrolijker mens worden. Als kind dacht ik daar niet over na, ik vond en vindt aan sport doen gewoon leuk...toch heb ik vandaag een mentale uitdaging ervaren.

De belofte van de scrambled eggs is grandioos door Erik & Alice ingevuld, wat een goede aanvulling op mijn 1e ontbijt! Maag gevuld, benen fris en de rest van het lijf ook goed uitgerust. Wat een goede start van de dag...en als extra ook nog een persoonlijke mechanieker! De fiets 'trappelde' met mooi opgepompte bandjes.

Samen met Erik, Alice en de kids nog een selfie gemaakt, waarna ik, enthousiast zwaaiend door hen als vanzelf uit de startblokken schoot. Wat een leuke herinnering!

Binnen het uur laat ik Luxemburg achter me en klim het Franse land in. Mijn mentale gemoedstoestand leeft nog op de voeding van etappe 3 en de energieke start van vandaag. Heel sluipend, bijna ongemerkt, dut mijn mentale kracht in en ineens merk en zie ik het...wat een saai landschap. Eindeloze akkerbouw gronden met een kleine bewegend stipje, de trekker. En een brede weg die tot de horizon leidt...ik rij op die weg.

Op 66 km ein-de-lijk een klimmetje door het bos. Uiteraard zijn meerdere klimmen gepasseerd, maar ik voel in deze context weer even waarom ik plezier heb in fietsen.

In Château-Salins slaat de schrik toe als blijkt dat mijn slaapplek een verwaarloosde camping betreft, een mentale afknapper. Ik besluit door te fietsen en dan zie ik een oprijlaan...hier moet ik zijn!

Laszlo ontmoet mij enthousiast in het Frans om daarna gelijk over te schakelen in het Engels en vervolgd meteen met de woorden:"Oh je spreekt Nederlands?" Als ik hem uitleg waarom ik met de fiets ben, fronst hij zijn wenkbrauwen en vraagt of ik gek ben geworden.

Ik word naar een koninklijke kamer geleid en tijdens het douchen, wordt buiten voor mij een glas cola met een heerlijke koek klaargezet. Laszlo grinnikt als hij ziet dat 'de koek snel op is'... 'omdat ik het ben', brengt hij mij er nog één. En ik besluit dat deze etappe van mij, uiteindelijk toch een vrolijker mens heeft gemaakt.