Reizen met de tijd

Etappe 10: 109 kms en 790 hms

De laatste dag dat ik mijn routine aanspreek om weer fietsend op pad te gaan. Ik weet niet precies of ik blij ben met deze dag. De rust, regelmaat en routine van de solo fietsdagen temmen namelijk de gehaastheid van mijn leven, voordat ik alleen op de fiets stapte. 

Overal waar ik de 1e keer fietsend aangekomen ben, ben ik ook 'thuis' geweest. Deze ochtend ontbijt ik met Philip en Christine. Met hun eigen routine pakken zij de dag op en gaan naar hun werk. Alsof we dit dagelijks doen, zwaai ik hen uit. Ik blijf achter en maak me klaar voor vertrek.

Tot nu, heb ik de groene weg naar de Middellandse Zee gevolgd en ben gewend geraakt aan die manier van de weg kiezen. Vandaag is de route effectief, maar haalt absoluut niet de schoonheid van de groene weg. Fietsend tussen lelijke industriële bouwwerken met daarbij passende geluiden, krijg ik het gevoel door een oude mijnwerkers stad te reizen. Na Tullinis wordt ik aangenaam verrast met een prachtig fietspad langs de L'Isere, zij brengt me naar Grenoble.

Vandaag moet ik meer dan anders op mijn hoede zijn, Google maps wijst me de weg, maar denkt dat ik met mijn gravelbike reis. Bij één onverharde weg vol grove stenen en met water gevulde gaten, besluit ik terug te gaan.

Doorfietsen tot de helft van dit onverharde pad maakt de kans op lekke banden groter en op de helft omkeren heeft ook geen zin. Bij twee andere onverharde paden besluit ik wel door te fietsen.

Ik denk overigens niet meer in het fietsen van aantallen kilometers, ik denk in tijd. 100 kms afleggen, is minstens 5 uur reizen in de tijd. Al vroeg in deze etappe zie ik de bergen liggen, het geeft me een bijzonder gevoel, daar moet ik heen. Daar ligt mijn eindstreep. 

Op mijn benen heeft de zon haar eigen strepen getekend. Dagelijks zorg ik er voor dat mijn broekspijpen goed langs deze lijntjes rust. 'Streepjes kweken' noemen ze dat in wielerjargon.

De laatste vijf kilometer pak ik nog net een regenbui mee, ach wat maakt het uit. In mijn hoofd ben ik er al en de benen voelen nog altijd fris, daarom buig ik me nog even extra over het stuur om harder te trappen. Ik zoef de camping op en merk dan pas dat het al weer droog is. 13 kms regendruppels van de in totaal 1.182 kms, moeder natuur is lief voor me geweest.

Het weerzien en de knuffels van Tan, Paul en de kindjes is na etappe 10 helemaal thuis en aankomen. De heerlijke macaroni van Tan zorgt dat mijn lijf niet meer schreeuwt om voedsel. 

Deze solo reis met het reizen in de tijd heeft mij voeding van een andere orde gegeven. En morgen, morgen wordt de kers op de spreekwoordelijke taart. Morgen samen met Paul, Tan, de kindjes, Paul's vader en Toni naar de échte eindstreep. Daarom ben ik hier, daarom was de tijd mijn metgezel.